Het leven gaat z’n gangetje. Iedereen maakt het wel mee: verhuizingen, veranderingen van baan en op het gebied van relaties komen er nieuwe mensen bij in je leven en verdwijnen er anderen. Tekenen en schilderen deed ik al lang niet meer, behalve de gebruikelijke krabbeltjes, tijdens telefoongesprekken of vergaderingen. Intussen woonde ik in Den Haag, was ik coördinator van de Haagse vestiging van Brahma Kumaris (BK) en werkte ik als secretaresse voor een Tweede Kamerlid. Daar ging ik na een half jaar over de kop. Burnout… langzaam maar zeker werd duidelijk dat ik niet op mijn plek zat in de Tweede Kamer en over grenzen was gegaan om te voldoen aan de vraag. Van mijn antroposofische huisarts kreeg ik goede begeleiding en leerde ik ook vanuit een ander perspectief kijken. De belangrijkste les was dat het leven iets anders van mij ging vragen. Ik was 43 en maakte de omslag om meer van binnenuit te gaan leven in plaats van te voldoen aan de vraag van buitenaf.
De maatschappelijk werkster van de Tweede Kamer gaf aan dat ik naar alle waarschijnlijk de creatieve kant in mezelf had verwaarloosd en teveel vanuit mijn linker hersenhelft (rationeel) was gaan leven. Ik kreeg bijzondere ondersteuning van verschillende kanten die ik ervaarde als wegwijzers langs de weg.
Beroepsmatig was het een groot zwart gat waar ik weer uitklom na een psychologische test te hebben gedaan. De uitkomst daarvan was een combinatie van kunstzinnig en sociaal werk. Toen de psychologe vertelde over haar zus die kunstzinnig therapeut was, maakte mijn hart een sprongetje. Dit was het: kunst in dienst stellen van het welzijn van anderen… Ik had immers zelf in dit diepe dal ook zoveel goede begeleiding gekregen om weer verder te kunnen. Diezelfde middag zocht ik op internet naar een opleiding en een paar maanden later studeerde ik -nog herstellende van de burnout - aan de Hogeschool Leiden. Een student daar had mij verzekerd dat het herstel zou vlotten als ik eenmaal de opleiding zou doen, omdat met kleur en vorm bezig zijn ook helend en ondersteunend is voor jezelf. Kunst dus ten dienste van mezelf… In datzelfde jaar verhuisde ik naar een nieuw pand voor de BK in Den Haag. Nieuwe dingen die een belofte inhielden voor mijn eigen toekomst. Het bijzondere van het nieuwe huis was dat er ooit een gerenommeerde kunsthandel in had gezeten en er een omvangrijk naslagwerk over Nederlandse kunstenaars was geschreven. In het huis waren belichting, ophangsystemen en -haken nog ruimschoots aanwezig, alsook een grote etalage. Gelegen recht tegenover Panorama Mesdag en in de directe omgeving van vele galerieën op het aangrenzende Noordeinde voelde het aan als een signaal: Je moet weer beginnen!
Reflectie: in een situatie komen die voorbestemd lijkt te zijn geeft een heel speciaal gevoel: ”dit kan geen toeval zijn”, “dit is de bedoeling”, “dit is ergens goed voor”, “dit kan niet waar zijn”… allemaal gedachten die de resonantie weergeven van wat er gebeurt en wat het met mij doet. Het is bijna niet te geloven omdat het zo speciaal voor mij bestemd lijkt te zijn, zo op maat. Me eraan onttrekken "kan niet en hoeft niet". Het ligt voor me als een grote kans om te groeien en/of iets op te pakken uit m’n eigen verleden. Ik moet er iets mee... Het vereist moed, vertrouwen, uithoudingsvermogen en veel geduld.
Vraag:
1. Welke situatie in jouw leven was als een flashback?
2. Hoe en wanneer werd je geroepen om terug te komen bij iets uit jouw eigen verleden?
3. Op welke manier heb je daar gehoor aan gegeven?