"Je moet weer beginnen". Makkelijker gezegd dan gedaan: blokkades en weerstanden die oude pijn en frustratie maskeerden en nieuwheid saboteerden. Het duurde nog 7 jaar voordat ik de stap zette om weer te gaan schilderen. Dat weekend, in juni 2009, zou ik alleen thuis zijn en stond er geen enkele afspraak in mijn agenda. De tuinkamer was zo omgetoverd tot atelier. Het enige wat ik nog nodig had was verf. Aangekomen bij de winkel voor kunstschildersbenodigdheden stond de verf in het midden van een bijna lege plank van aanbiedingen.
Een oranje-roze parelmoer verf die me leek aan te kijken...
Door alle lagen heen - ook innerlijk bij mezelf - schilderde ik in drie dagen een groot doek, dat geschikt was voor de meditatieruimte en tegelijkertijd de signatuur had waar ik achter kon staan als ‘kunstenaar’.
Heel blij was ik, met het schilderij.. en nog meer met het feit dat ik na zo’n lange tijd de doorbraak maakte naar de kunst, alsof het oude en het nieuwe leven door het schilderij met elkaar verbonden werden. Ik werkte als kunstzinnig therapeut, hield samen met anderen het BK centrum draaiende en had genoeg te doen op allerlei gebied. Ik was in de veronderstelling dat dit weekend bedoeld was om door die oude blokkades heen te breken en dat -nu het gelukt was- ik er voor mijn gevoel mee klaar was… de impasse doorbroken, de wonden geheeld, het oude met het nieuwe herenigd. Maar het gevoel dat het nu klaar was, klopte niet.
Al snel kwam de vraag naar nog zo’n soort doek. Het lukte om te schilderen met een nieuw elan en af en toe ontstond er weer een doek of tekening omdat het een functionele waarde had. Van mijn kant was er geen behoefte, geen noodzaak en geen aanleiding om het verder op te pakken. Dacht ik….
Het enige lijntje dat nog bleef bestaan waren de kaarten: ooit gekregen… massa’s lege kaarten in allerlei kleuren met bijbehorende enveloppen, overtollige voorraad van een kantoorboekwinkel. De kaarten gebruikte ik om op te tekenen, met veel plezier en een mooi resultaat, ook vanwege het uitgebreide assortiment kleurpotloden dat ik inmiddels had aangeschaft van hetzelfde kwaliteitsmerk als in mijn kindertijd, nú met 120 kleuren...
Reflectie: het leven leek te wachten tot ik er klaar voor was om de stap te zetten. Vanaf het begin dat ik in het huis kwam wonen, wíst ik het en toch duurde het nog 7 jaar voor ik ging schilderen. Het leven kan meer voor je in petto hebben dan je zelf denkt. Goed kunnen luisteren naar de bestemming of bedoeling, open staan voor verrassingen en nieuwe mogelijkheden, vrij zijn van vooringenomenheid en van een kritische, afwijzende houding en blik... het helpt allemaal om het moment te pakken waarop zich iets aandient wat voor jou bestemd is en het goede met je voor heeft, ook al zie je dat niet meteen.
Vraag:
1. Welke blokkade of weerstand heb je kunnen doorbreken door deze juist aan te pakken?
2. Had je van tevoren signalen of aanwijzingen gekregen? Zoja in welke vorm?