Plotseling was het daar... uit het niets! De uitnodiging om te exposeren. Deze kwam op een moment dat ik er blijkbaar klaar voor was om "ja" te zeggen. En om me in de maanden naar de tentoonstelling toe, te oriënteren op een nieuwe richting en werkwijze. Alles was al in huis en stond klaar: de ruimte, de ezel, de verf, de doeken...
Ook de titel van de werken kondigde zich aan: 'Bloemen van de Toekomst: schoonheid als een herinnering aan lang vervlogen tijden en tegelijkertijd een verwijzing naar de toekomst. Herkenbaar en vertrouwd… tegelijkertijd nieuw en onverwacht. Bloemen van de toekomst laten het licht schijnen als een baken in het donker. Ze stralen licht en schoonheid uit en zijn als een spiegel van onze eigen binnenwereld'.
Hierin kwam alles samen: kunst, spiritualiteit, mijn eigen ontwikkeling én het meditatieve bewustzijn waarin ik schilderde en waardoor de beelden gingen leven.
De locatie van de expositie was Korte Vijverberg 2. Een zaal aan de voorzijde van het gebouw met uitzicht op het Mauritshuis en de Hofvijver, op steenworp afstand van het torentje en tegenover de ingang van het Binnenhof. Niets vermoedend keek ik die middag vlak voor de opening uit het raam. En zag aan de overkant de kamer waar ik had gewerkt als secretaresse. Nu -ruim twintig jaar later - was deze tentoonstelling de bezegeling van de bestemming - de creativiteit geïntegreerd in leven, werk en persoonlijkheid.
'Last but not least' kreeg ik op de laatste dag, in het laatste uur van de expositie de tip mee van een galeriehouder om vooral dóór te gaan met exposeren. Een stem die van 'boven' leek te komen... indringend en nadrukkelijk. In het gesprek dat daarop volgde zat een verrassende wending. Want ik vroeg "wat heb ik dan nodig om te exposeren?" Waarop zijn antwoord..."vooral ruimte"...mij de woorden in de mond legde: "Ja maar... die ruimte, die heb ik al... ik woon in een huis dat een galerie is geweest". Verleden, heden, toekomst - op dat moment viel alles op z'n plek!
Reflectie
Zoveel 'toevalligheden', zoveel komt samen de laatste tijd, dat het me noodzaakt er notitie van te nemen. Dit kán geen toeval zijn. Het openbaart zich als een rode draad die zich vlecht door alle verschillende periodes in mijn leven met een climax van 'eind goed, al goed'. En tegelijkertijd het inzicht hoeveel geduld er nodig is om het leven te leven en gedurende een lange tijd niet te kunnen zien of te weten waar het toe leidt.
Vraag
1. Is er in mijn leven een 'toevallige samenloop van omstandigheden' zichtbaar waardoor dingen op z'n plek vielen/vallen?
2. Waar/wanneer in mijn leven werd mijn geduld op de proef gesteld en heb ik daar later de vruchten van kunnen plukken?
3. Van welke gebeurtenis of ervaring in mijn leven kan ik nu zeggen: "het is ergens goed voor geweest"?